Rüşvetin Adı Kolaylık, Yolsuzluğun Adı Proje Oldu!”

Eskiden “rüşvet” denince insanlar utanır, başını öne eğerdi.
Bugün ise sanki hayatın bir parçası olmuş gibi, rüşvet “işin yağı”, “işi hızlandırma primi”, “bir şeyler verme zorunluluğu” gibi kavramlarla meşrulaştırılıyor.

Ne yazık ki Türkiye’de kamu kültürü, sessiz sedasız bir çürümeye teslim oldu. Artık birçok yerde haklı olmak yetmiyor; “referansın kim”, “zarfı verdin mi” soruları haklının önüne geçiyor.

Bir milletin ruhunu çökerten şey savaş değil, ahlaki çürümedir.
Ve bugün bu çürüme, adım adım memurların odalarında, belediyelerin ihale salonlarında, proje ofislerinde, tapu müdürlüklerinde, ruhsat masalarında yaşanıyor.

İhaleler Neden Hep Tanıdıklara Gidiyor?

Belediye ihaleleri aynı firmaya, aynı isimlere gidiyor…

Dosya hazırlanmadan önce kazanan belli oluyor…

Açık ihale var ama katılan yok, çünkü rekabet “arka kapıdan” çoktan bitmiş oluyor…

Kamu kaynakları, adam kayırma ve parti yandaşı kollama aracı hâline gelmiş durumda…

Bu ne demek biliyor musunuz?
Yetimin vergisi, bir avuç seçkinin rantına peşkeş çekiliyor demek!
Sosyal konut yapacağım diye alınan arsalar rezidans oluyor,
Halka hizmet diye başlatılan projeler müteahhit servetine dönüşüyor.

Rüşvet Sıradanlaştı, Vicdan Sustu

Artık birçok vatandaş, devlet dairesinde işini takip ederken şunu diyor:
“Memur bir şey istemedi, vallahi şaşırdım!”
İnsanlar dürüstlüğe şaşırır olduysa, anlayın ki bozulmanın eşiğini geçtik!

✔ Tapu dairesinde “çay parası”
✔ Ruhsat almak için “küçük bir hediye”
✔ İhale komisyonuna “dosya masrafı”
✔ Denetimde görmezden gelmek için “akşam zarfı”

Adına ne derseniz deyin; bu yapılanın adı rüşvettir, haramdır, hıyanettir!
Peygamber Efendimiz (s.a.s.) buyurmuştur:

“Rüşvet alan da veren de cehennemdedir.” (Ahmed bin Hanbel)

Bu Düzen Böyle Gitmez

Bu düzenle ne adalet kurulur,
Ne kalkınma olur,
Ne de Allah’ın rızası kazanılır.

Çünkü bu düzen,
Haklıyı değil güçlü olanı yaşatır.
Dürüstü ezer, üçkâğıtçıyı ödüllendirir.
Alın terini hor görür, torpili baş tacı eder.

Ve bu çürümüş düzenin en büyük mağduru da,
Dürüst memur, helal kazanç peşindeki esnaf, adalet isteyen vatandaştır.

Son Sözüm Şu Olsun…

Bugün susarsak, yarın çocuklarımız rüşveti ahlak zannedecek.

Bugün görmezden gelirsek, yarın belediyede çalmayan başkan “acemi” sayılacak.

Bugün tepki vermezsek, haramla beslenen bir sistem nesillerimizi tüketecek.

Ey memur,
Ey başkan,
Ey ihale komisyonu,
Ey vatandaş…

Bu ülke bizim!
Bu devlet milletin!
Bu kamu hakkı, Hakk’ın emanetidir!

Dürüstlük zor olabilir ama sonu huzurdur.
Haram kolay olabilir ama sonu hüsrandır.

İstersen bu yazıyı da bir seri hâline getirip tek tek örnekleri açalım:

Belediyelerdeki “kıyak projeler”,

İhaleye fesat karıştırma örnekleri,

Kamuda torpil mekanizmaları,

Liyakatsiz atamalar…

Çok daha fazla örnekler verebilirim ama gelin bir an önce bu bozuk düzeni rayına oturtalım Yoksa bu çürümüşlük devam ederse, bir toplum, bir devlet yıkılmaya mahkum olacaktır.