Ortadoğu’nun Ateş Çemberi: İran, ABD ve İsrail Üzerinden Bir Hesaplaşma

İsrail, kurulduğu günden beri korku duvarları arasında yaşıyor. Onlar için komşu Arap devletleri bir tehdit olmaktan çıktı; asıl mesele İran’ın direniş eksenidir. Gazze, Hizbullah, Şii milisler… Hepsi İran’ın uzantısı gibi görülüyor. İsrail bu yüzden durmadan İran’a sinsi sinsi operasyon yapıyor; nükleer tesisleri vuruyor, bilim insanlarını öldürtüyor, Suriye’deki üslerini bombalıyor. Amaç net: İran’ı diz çöktürmek.

ABD ise bu satrançta hem hakem hem oyuncu. Körfez’deki üsler, donanma yığınağı, Irak’taki varlık… Her şey İran’ı kuşatma planının bir parçası. Fakat Amerika için asıl mesele İsrail’in bekası; çünkü bu devletin kuruluşundan beri ABD’nin Ortadoğu’daki garnizon üssü olduğu gerçeği değişmedi.

Peki ya İran? O, 1979 Devrimi’nden beri tek başına Batı’ya kafa tutan ülke… Ambargolarla boğulmuş, sabotajlarla çökertilmeye çalışılmış, ama hâlâ ayakta. Bugün İsrail’le doğrudan savaşacak tek cesur devlet o. Ancak İran’ın zayıflığı da var: iç krizler, ekonomik darboğaz, halkın bıkkınlığı…

Şimdi Lübnan cephesi sıcak, Gazze paramparça, Yemen’de füzeler uçuşuyor, Irak karışıyor. Bu savaş, sadece silahların değil; akılların, psikolojik harekâtların, sosyal medyanın savaşı. İran Suriye’de, İsrail Lübnan’da, ABD denizlerde pusuda.

Bir kıvılcım yeter: Belki bir nükleer santralin bombalanması, belki bir Mossad suikasti, belki bir füzeyle düşürülen ABD uçağı… Dünya üçüncü büyük savaşın eşiğinde geziniyor.

Bu savaşın galibi olur mu? Belki birkaç dev silah tüccarı, belki enerji tekelleri, belki dolar basan merkez bankaları… Ama halklar kaybedecek: İran’da anneler, Gazze’de çocuklar, Tel Aviv’de sıradan insanlar, Irak’ta aç köylüler…

Sorulması gereken gerçek soru şu: Bu savaş kimin savaşı? İran halkının mı? İsrail sokaklarının mı? Amerikan işçisinin mi? Yoksa dünyayı bir avuç karanlık masada yöneten küresel elitlerin mi?

Bu soruyu sormayan her medya, her lider, her analiz, sadece propaganda yapar. Ama hakikat arayanlar bilir: Bu kavga sadece petrol, nükleer silah veya sınır kavgası değil. Bu savaş; zulümle direnişin, emperyalizmle onurun savaşı.

Bir gün bu ateş sönünce, geriye ne kalacak? Belki yıkılmış şehirler, belki mazlum halkların sessiz duaları, belki de yeni bir Ortadoğu haritası…

Ama asıl kaybeden insanlık olacak.