Yaşlılık bir zayıflık değil, hayatın doğal döngüsüdür

Onlar bizim için gençliklerini, enerjilerini, belki hayallerini feda etti, Şimdi onların bize ihtiyacı var. Onlara vefasızlık etmek, aslında kendi geleceğimize de ihanettir.

Bir gün biz de yaşlanacağız. O gün, bize nasıl davranılmasını istiyorsak, bugün biz de öyle davranalım.

Yaşlılar yalnız kaldıkça hayattan kopuyor, Hata yapmalarına izin verin biz çocukken kaç defa hata yaptık? Onlar bize sabırla öğretti. Şimdi onların hata yapmasına tahammül göstermek bizim görevimiz. Onlara yardım edin, ama bunu hissettirmeden

Hepimiz bebek olarak dünyaya geldik, büyüdük ve olgunlaştık. Şimdi yaşlanan anne babalarımız da bir zamanlar bizim gibi gençti.

Zaman, herkesi eşit şekilde etkiler. Onlar nasıl bize yürümeyi, konuşmayı, hayatı öğrettiyse, şimdi de bizim onlara sabırla ve sevgiyle eşlik etmemiz gerekiyor.

Yaşlılık, insan hayatının en hassas dönemlerinden biridir. Çocuklarına ömürlerini adayan anne ve babalar, yıllar geçtikçe güçten düşer, belki eskisi kadar hızlı hareket edemez, belki hafızaları zayıflar, belki de çocuklarından ilgi ve sevgi beklerler. İşte bu noktada, onların kıymetini gerçekten bilmek, sadece maddi değil, manevi olarak da yanlarında olmak gerekir.

Anne babalar yaşlandığında… Bir zamanlar bizi sabırla büyüten eller, yaşlandığında titremeye başlar. O eller, bir zamanlar düştüğümüzde bizi kaldıran, karnımızı doyuran, geceleri başımızı okşayarak uyutan ellerdir. Bugün onlara uzanıp tutmazsak, yarın pişmanlık içinde keşke demek zorunda kalırız.

Bizi defalarca dinleyen kulaklar, bugün aynı hikâyeleri tekrar anlatıyorsa, sıkılmadan sabırla dinlemeliyiz. Çünkü onlar da çocukluğumuzda bizim aynı sorularımızı yüzlerce kez sormamıza rağmen yorulmadan cevap verdiler.

Bazen kazanmalarına izin verelim, tıpkı çocukken oynadığımız oyunlarda bizim kazanmamız için kendilerini geri çektikleri gibi. Çünkü o küçük mutluluklar, onların yüreğinde büyük bir sevinç yaratır.

Onlara hâlâ önemli olduklarını hissettirelim. Yaşlılıkla birlikte gelen en büyük korku, işe yaramadığını düşünmektir. Halbuki onların bilgeliği, sevgisi ve duaları hayatımızın en büyük hazineleridir.

Torunlarıyla vakit geçirmelerine fırsat verelim. Çünkü torunlarına baktıklarında gözlerinde bizim çocukluğumuzu görürler. Onlar için en büyük mutluluk, çocuklarının devamını, kendi sevgilerinin nesilden nesile aktığını görmektir.

Hayatlarının bir parçası olan şeyleri ellerinden almayalım. Onların alışkanlıklarını, küçük sevinçlerini ellerinden almak, onları hayattan koparmak demektir. Bazen o eski sandalyede oturup kahvesini yudumlamak, bazen eski bir radyodan türkü dinlemek, bazen de bahçedeki bir çiçeği sulamak onların dünyasında büyük bir anlam taşır.

Hata yapmalarına izin verelim. Tıpkı biz çocukken yaptığımız hataları affettikleri gibi. Yaşlılık bazen unutkanlık, bazen yanlış kararlar demektir. Ama bu, onlara bağırmamız veya sert çıkmamız için bir sebep olamaz. Tıpkı onların, bizim döktüğümüz sütü bir gülümsemeyle silmeleri gibi, biz de onların küçük hatalarını anlayışla karşılamalıyız.

Ve en önemlisi… Onların mutlu olmalarına izin verelim. Hayatlarının son dönemlerinde yalnız kalmamaları için yanlarında olalım. Biz çocukken elimizden tutup yürüttükleri gibi, biz de onların ellerinden tutup hayatta yürütelim.

Zaman çok hızlı geçiyor… Bugün bizim koruduğumuz anne babalar, dün bizi koruyandı. Bir gün gelecek, biz de yaşlanacağız. Bugün onlara nasıl davranırsak, yarın biz de öyle bir muamele göreceğiz. Hayatta en büyük pişmanlıklardan biri, onların kıymetini zamanında bilememektir.

O yüzden onlara hâlâ fırsat varken sarılalım, ellerini tutalım, yanlarında olduğumuzu hissettirelim. Çünkü anne ve babalar, varken kıymeti bilinmesi gereken en büyük hazinedir.