Umut etmek, tek başına bir ömür beklemek gibidir

Hayal ettiğin, gerçekleşmesini istediğin her neyse, ister yakın ister uzak olsun, isterse tamamen belirsiz olsun yine de uzaklara dalarken bulursun kendini.

Gözünün gördüğü kadar uzağa bakar insan ve o umutlu bekleyişlerin haberini nereden geleceğini anlamaya çalışırsın.

Ömür su misali akıp giderken avucumuzdan İçimizdeki umutlara umut ekleyerek tüketiyoruz ömrümüzü.

Ömrümüzün büyük bir kısmı bekleyerek geçer. Yarını, yeni bir işi, aşkı, güzel günleri… Bu bekleyişlerin en özlem dolusu şüphesiz sevdiğini beklemektir.

Aşk Hz Adem ve Hz Havva da bulunduğundan bu yana beklemekte insanın hayatında önemli yer bulan bir duygu oldu.
İnsanda ise o günden sonra hep sevdiğinin yolunu gözleme bekleyişi başlamıştır.

Beklemeyi ve umudu yaşatan şu sözlerin gizemine bakarmısınız.

Sana gel demeye utanırım. Peki ama ben çağırmasam, sen yine de gelsen?

Sevda denilen şey, midyelerin kalbinde yatan incilere benziyor. Bıkmadan yürek içinde bekliyor ve büyüyor.

Aşk değil ama beklentiler canını yakar.

Beklemek ne zor şeymiş, üstelik bekleyen bundan habersizken.

Senin haberin olmasa da bekliyorum. Uzak bir şehirde, yanında, yakınında, nefesinde, her adımında.

Bekle’ deseydin gelmeyeceğini bilsem bile beklerdim.

Ve bekliyorsun, o tek şey geIsin, senin yaşamını sonsuz çoğaItsın diye.

Ya kaI, ya da git. Ama sakın ‘bekIe geIirim’ deme.
Çünkü ben, şimdiye kadar giden birinin geri geIdiğini hiç görmedim.

En zor şeymiş beklemek, gözlerini yatırıp uzaklara gelecek diye günlerce beklemek.

Beklemek şimdi hiç duymayan birine, dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız. Peki ya umut? Umut, şimdi hiç görmeyen birine, gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız.

Beklemek neyi beklediğini bilmeden; gün günü ay ayı kovalarken, beklemek bir vaktin doluşunu.

Beklemek güzeldir
İçindeki umudu yaşatmak için
Beklemek güzeldir
Geleceğini bildiğin biri olursa