Adıyaman’ın kaybı Kahtalı Mıçe’nin ardında bıraktığı boşluk

Onun sesi, Anadolu’nun derinlerinden, taşra köylerinin sessizliğinden yükselen bir türküydü. Adıyaman’ı, Kahta’yı, o bölgenin insanını yansıtan bir sesin son bulması, yalnızca bir sanatçının kaybı değil; bir kültürün, bir mirasın, bir hafızanın yok oluşudur.

Kahtalı Mıçe, sadece şarkılarıyla değil, hikâyeleriyle, yaşam tarzıyla da gönüllerde yer etti. Her notasında, her kelimesinde bu toprakların acılarını, sevinçlerini, özlemlerini duyduk. Onun sesi, bir zamanların eski çarşılarında yankılandı; meyhanelerin duvarlarında yankılandı. Bir türkü gibi, içi dolu, ruhu güçlüydü. Öyle ki, her dinleyişte adeta o toprakları bir kez daha hissettik.

Bazen Adıyaman’a ait ne varsa, o toprakların insanına dair ne varsa, hepsi Kahtalı Mıçe’nin şarkılarında hayat buldu. “Adıyamanlı” diye bir kelime vardı ve bu kelime, sadece bir yer ismi değildi; aynı zamanda bir kimlikti. O kimliğin en derin ifadesi Kahtalı Mıçe’nin sesiydi. O, bu kimliğin taşıyıcısıydı. Her sözü, her ezgisi, bu topraklarda yaşayanların acılarını, sevinçlerini, gururlarını yansıtıyordu.

Bir dönemin son bulduğunu hissettik. Şimdi o büyülü sesi dinlerken, Kahtalı Mıçe’nin kaybı, sadece Adıyaman için değil, tüm Türk müziği için büyük bir boşluk bırakıyor. Artık her şarkı, onun özgün dokunuşunu arayacak. Bir nesil, onunla büyüdü ve Kahtalı Mıçe’nin sesiyle anlam buldu. Şimdi geriye yalnızca şarkıları, anıları ve o eşsiz sesin yankıları kaldı.

Bu kaybın acısı, zamanla yavaşça iyileşecek ama o sesin yeri hiçbir zaman doldurulamayacak. Kahtalı Mıçe’nin ardında bıraktığı miras, bir halkın duygularını bir araya getiren, birleştiren bir müzikse, onun kaybı da o halkın bir parçasının yok oluşu gibidir.

Bize düşen, onun sesini, şarkılarını yaşatmak, ona duyduğumuz saygıyı en iyi şekilde ifade etmektir. Adıyaman, Kahtalı Mıçe’yi kaybetti ama onun ezgileri, her zaman bu topraklarda yaşamaya devam edecek.

Ruhun şad olsun, Kahtalı Mıçe…